Odkąd
pamięcią sięgam w
przeszłość zawsze chciałam przeczytać Ubu Króla. To owiane skandalem 
dzieło
piętnastolatka, utwór który
zszedł z afisza dzień po premierze (okrzykniętej największym skandalem w
dziejach teatru), której opis jest cytowany niemal we wszystkich
wspomnieniach najznakomitszych przedstawicieli XIX wiecznej bohemy musi
rozbudzać wyobraźnię.
Czy pierwotnym zamiarem autora miało być zszokowanie publiki przez nadużywanie języka potocznego (przekleństw i wulgaryzmów), czy też ukazanie w bardzo prosty, wręcz łopatologiczny sposób, czym jest historia, wychwalana, jako nauczycielka życia (ciągiem gwałtów, zdrad, morderstw, tyranii, podłości, prostactwa oblekającego się w szaty wytworności). A może obie te rzeczy łącznie. Trzeba też zauważyć, że te wulgaryzmy straciły dziś na swej wymowie, bowiem brzmią anachronicznie.
Jak napisał w przedmowie jej tłumacz Boy Żeleński Ubu król to taki Makbet na wspak. Jego bohater to cham i prostak, zachłanny debil, który nie potrafi nawet ukryć swojej głupoty pod maską pozorów. Postać Ubu funkcjonuje w świadomości, jako wzorzec pewnego typu człowieka, podobnie, jak funkcjonuje Don Kichot, Hamlet czy Tartufe.
Jerry
dadaista i
surrealista stworzył groteskową historię prostaka, którego żona namówiła
do
zabicia króla i przejęcia korony. Zbieżność z Makbetem nieprzypadkowa.
Tyle, że
Ubu jest tak karykaturalnym przedstawicielem władzy, że trudno
potraktować go
poważnie. Lecz jego rządów - morderstw, oszustw, kradzieży,
krzywoprzysięstwa
nie można nie traktować niepoważnie. Jerry pokazuje, że polityka ma
społeczeństwo tam, gdzie on ma publikę, czyli w d.... Merdre, po naszemu
grówno – wulgarne wstawki, czy komentarz rzeczywistości, która jest
okrutna i beznadziejna.
A co mają do tego Polacy? W przedmowie przed premierą sztuki autor wskazał, iż rzecz dzieje się w Polsce, czyli nigdzie. Trzeba pamiętać, że Polski, jako państwa wówczas nie było. Rzecz mogłaby dziać się równie dobrze wszędzie, bo trudno byłoby znaleźć kraj, który nie doświadczył przynajmniej kilku władców posiadających cechy Ubu. A to, że występują tu Stanisław Leszczyński czy Jan Sobieski wygląda na przypadek, zwłaszcza, iż nie odgrywają oni większej roli.
Trudno jednak nie doszukiwać się podobieństw do sytuacji w Polsce, bo podobieństwa te występują pod każdą szerokością geograficzną i w każdej epoce. Ubu to typ władcy, który po trupach dąży do celu, robi to co chce, nie tyle dla osiągnięcia określonego celu, ale dlatego, że on tak chce. Nie zważa na konsekwencje, bo jest na tyle ograniczony, że nie potrafi ich przewidzieć.
I w tym jest może jakaś nadzieja, że każda podłość, każde draństwo kiedyś się skończy. A że po nim przyjdzie kolejne…..
Ubu umiał kupić swe panowanie nie tylko zamordowaniem poprzednika, ale i umiejętnością szafowania hasłami
Moi przyjaciele, widzicie oto tę skrzynię; zawiera trzy tysiące dukatów w złocie,w pełno wartościowej monecie polskiej. Niech ci, którzy chcą się ścigać, ustawią się na skraju dziedzińca. Ruszycie, skoro ja machnę chustką; który przybiegnie pierwszy, dostanie skrzynię. Ci, co nie wygrają, dostaną na pocieszenie tę drugą skrzynię, podzieli się ją między nich.
które trafiły na podatny grunt
Chodźmy! Chodźmy! Niech żyje ojciec Ubu! Najszlachetniejszy z monarchów!
Bo aby Ubu został królem nie wystarczą jego chęci, trzeba też ludu, który da się ogłupić
Recenzja po raz pierwszy opublikowana na moim blogu Moje Podróże
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz