Zapewne wszyscy pamiętają amerykański serial, gdzie Ojciec Brown i szalona siostra Steve, której specjalnoscią było wchodzenie przez okna, rozwiązywali kolejne zagadki kryminalne.
Udało mi się trafić za to na niespodziewaną lekturę, którą mogę podłączyć pod wyzwanie. Wydana w 1934 "Legenda Pendragonów" Antala Szerba, może niekoniecznie może być określona mianem klasyki, ale już "klasyki literatury popularnej"- jak najbardziej, gdyż jest to prekursor nurtu tajemniczo-erudycyjnego (reprezentowanego choćby przez Zafona czy Dana Browna), wykorzystującego takie rekwizyty jak spiski, pożółkłe pergaminy, duchy, zakurzone biblioteki, stare zamki. |
| Mikołaj Gogol pali dalsze części "Martwych dusz", obraz Ilji Riepina |
Byłam pomyślnej myśli wobec tej lektury. Potęgował to fakt, że jest to jedna z pozycji literatury francuskiej, którą tak chętnie czytuje. Jakże się zawiodłam i namęczyłam przy tej powieści. Sporo osób narzekało na Cierpienia młodego Wertera, ale przy Pan Bovary, to nic. Choć trudno tu o obiektywizm z mojej strony, gdyż Cierpienia... mi się podobały.
Powiem szczerze, że nad twórczością Jane Austen nie pieję z zachwytu, są to banalne i przewidywalne romanse charakterystyczne dla czasów życia autorki. Takie wrażenia miałam po Dumie i uprzedzeniu i takie mam również po Rozważnej i romantycznej. Natomiast w obu przypadkach jestem zachwycona ekranizacjami tych powieści. I to właśnie film w gwiazdorskiej obsadzie nakłonił mnie do przeczytania Rozważnej..., przy ktorej czytaniu delektowałam się pamięciowym obrazom aktorów wcielających się w poszczególne role. Teraz już wiem, że nie wszystkie wątki rozwiązują się w identyczny sposób w książce i filmie. Co nie wyklucza faktu, że film jednak oglądało mi się przyjemniej. Zdaję sobie sprawę, że ostatnio filmy wywyższam nad literaturą, ale w niektórych przypadkach faktycznie tak jest.
Nie znam nic równie pięknego jak życie tułacza, życie od przypadku do przypadku. Być wolnym, pozbawionym wszelkich ograniczeń, pozbawionym obowiązków, pozbawionym nawet mysli o dniu jutrzejszym.*2
Walczący z objawami kiły, torturowany przez ataki migrenowe, tłumiący ból w narkotykowych wizjach powoli wpadający w obłęd. A co najdziwniejsze, Maupassant to bodaj jeden z nielicznych pisarzy, którzy za życia zostają właścicielami jednej z największych fortun literackich.
"Bel - Ami" to niesamowita powieść. Dawno nie czytałam tak pięknie napisanej powieści. Zachwyca język, dokładny, precyzyjny w opisie, uwodzący jak muzyka, prosty i przejrzysty jak rzeka, po prostu piękny.
Zapraszam na blog